Een beklimming om het zelfvertrouwen te herwinnen

Aan jongeren met kanker jaarlijks de kans geven om een onvergetelijk avontuur te beleven in het hooggebergte: dat is al 20 jaar het aanbod van het Fonds À chacun son Cervin, beheerd door de Koning Boudewijnstichting. Het initiatief kwam van een fervente bergwandelaar met een groot hart, die zijn passie wil delen met jongeren en hen wil steunen bij hun genezingsproces.

Zichzelf ontdekken. Zich overstijgen. De eigen angsten overwinnen. Anderen vertrouwen. En er samen geraken. Dat is de filosofie achter de jaarlijkse cordees van À chacun son Cervin. Het doel? In de Wallisser Alpen, in Zwitserland, ingebonden op een klimtouw naar de top van de Breithorn stappen met een groep jongeren met kanker, die in behandeling of revalidatie zijn. "Een buitengewone ervaring", getuigt Jérôme Duikers, die in 2015, op zijn 17de deelnam aan de cordee. "Ik die niets wist van bergstappen, ik hield van het ontdekken van dit universum, de openlucht, de trekking."

Een trage, veilige en vastbesloten tred

In 1997 kwam Philippe Stroobant op het idee. "Bergen zijn altijd al een passie geweest", zegt hij, met een brede glimlach. "Het is een formidabele plek om te herbronnen en tot rust te komen." Steeds in beslag genomen door een grote professionele verantwoordelijkheid, besloot hij op een dag om het rustiger aan te doen. Als kinderloze man wilde hij zich toch engageren voor jongeren. Toevallig kwam hij in contact met professor Cornu, hoofd van de dienst Pediatrische Hematologie-Oncologie van het universitair ziekenhuis Saint-Luc. Een doorslaggevende ontmoeting, waarop hij besloot om een project op te bouwen met jongeren van 15 tot 20 jaar die door deze dienst worden opgevolgd. "Er bestond geen activiteit voor jongeren van die leeftijd, en dus wilde ik iets voor hen doen. Het was mijn droom om hen te bezorgen wat ik graag had gegeven aan de kinderen die ik nooit gehad heb", geeft hij nog mee.

Om zijn actie vorm te geven, creëerde hij binnen de Koning Boudewijnstichting het Fonds À Chacun son Cervin en organiseert hij elk jaar een expeditie met een groep van acht tot negen jongeren. "We vertrekken in Zermatt en zijn gedurende 2 weken voortdurend in de bergen. De jongeren van 15 tot 20 jaar (soms ook ouderen, tussen 20 en 30 jaar) ontdekken het alpinisme en zetten hun eerste stappen op een gletsjer op 4.000 meter hoogte. We bieden hen een aangepast traject aan, dat hen zin geeft om zich op een verstandige manier te overstijgen. In ruil vragen we hen twee zaken: onzelfzuchtig te zijn in de inspanning en in het goede humeur!" Het is dus met een trage, veilige en vastbesloten tred dat de jongeren beginnen aan het avontuur. "Traag, want voor veel jongeren is het moeilijk om tot rust te komen. Veilig, want op een berg moet je opletten waar je je voeten zet. En vastbesloten, want als we het hoofd koel houden, kunnen we er geraken. Los van de bergtocht is het een levensles", vervolgt Philippe Stroobant, die dit leidmotief steevast doorgeeft aan de intussen al ongeveer 180 jongeren die de kans kregen om deel te nemen aan de 20 reeds georganiseerde cordees.

Jezelf overwinnen

In het hooggebergte moet je niet improviseren, zeker niet met kwetsbare jongeren. De jongeren worden ondersteund door meerdere begeleiders: berggidsen, artsen en kinesitherapeuten. Ze zijn geruststellend aanwezig, luisteren naar de deelnemers, zijn bereid om het parcours aan te passen, en verstrekken zorg en advies. Arts Isabelle De Bock nam deel aan twee cordees: "Voor de artsen komt het erop aan om na te gaan of het programma dat de gidsen voorstellen, haalbaar is voor de jongeren. Wij kennen het dossier van elke patiënt en staan in contact met de oncoloog van het ziekenhuis. Bij het minste probleem, als we zien dat het lichaam verzwakt, grijpen we in".

"In het begin geloven de jongeren er niet te veel in, ze voelen zich kwetsbaar. Maar geleidelijk worden ze zich bewust van hun potentieel en ontdekken ze hun lichaam dat tot veel in staat is. Uiteindelijk leveren ze samen een echte topprestatie door de kracht in zichzelf te gaan zoeken", vervolgt Isabelle De Bock. "Ze zeggen ons vaak dat ze erin geslaagd zijn om iets te doen dat zelfs gezonde jongeren van hun leeftijd niet doen. Voor hen is het een manier om het blad van hun ziekte om te slaan", analyseert Philippe Stroobant.

Jérôme Duikers vertelt: "De beklimming van de Breithorn was intens. Fysiek ging het, maar ter plaatse ontdekte ik dat ik hoogtevrees had. Dat was een beperking waar ik moest mee leven. Het feit dat ik werd gesteund door de groep heeft mij enorm geholpen. Samen zijn we er geraakt, stap voor stap. Deze ervaring leerde mij dat niets onmogelijk is. Niet de uitdaging op zich, maar de manier waarop je ze aanpakt, is belangrijk en maakt dat je er geraakt. Dat is iets dat ik meeneem en dat ik dagelijks toepas."

"Het is fantastisch om in de ogen van de jongeren te zien hoe tevreden en trots ze zijn over de geslaagde inspanning, als we de top bereiken", voegt Philippe Stroobant er nog aan toe. "Het is niet alleen een overwinning op de berg, het is een overwinning op zichzelf en het is een gezamenlijke overwinning." Het begrip cordee krijgt hier zijn volle betekenis: "De cordeespirit, dat is samen iets doen. De jongeren kunnen zich ontwikkelen in een groep waaraan iedereen volwaardig deelneemt. Het is belangrijk dat ze deze dynamiek en teamgeest voelen."

Een dynamiek die al vanaf het begin tot uiting komt – "Hoewel de jongeren elkaar niet kennen, beginnen ze al snel te vertellen over zichzelf, luisteren ze naar anderen, delen ze hun ervaring over hun ziekte en behandeling" – en die na de cordee blijft doorwerken. "Ik heb nog altijd goede contacten met de andere jongeren van mijn groep", bevestigt Jérôme Duikers, die ook zijn erkentelijkheid betuigt tegenover de filantroop. "Zich helemaal geven voor een project, zijn passie delen, aan anderen geven zoals Philippe dat doet, dat is fascinerend en erg inspirerend", besluit de jongeman.