Ines: voorbestemd voor grootse dingen

Een roman schrijven op je zeventiende, dat is al een hele prestatie. Die ook nog eens gepubliceerd weten, dat lijkt wel een wonder. Niet zo voor Ines Lamallem. Niets is te groots voor haar. De Koning Boudewijnstichting en de Stichting Laure Nobels bogen zich over het lot van dit getalenteerde meisje, tevens deelneemster aan het Boost-programma. Zoals het goede feeën betaamt.

“Ines is zeer vastberaden. En haar omgeving kan daar mee van genieten. De vitaliteit en de humor van deze jonge, getalenteerde vrouw zijn aanstekelijk. Iedereen die het geluk heeft haar te ontmoeten wordt door haar meegesleept,” zegt haar coach Jasmina Tobbeche enthousiast. Haar coach? Inderdaad. Al drie jaar maakt het meisje deel uit van het Boost-programma van de Koning Boudewijnstichting, dat getalenteerde en gemotiveerde jongeren uit sociaaleconomisch kwetsbare gezinnen ondersteunt. Ines zit in het zesde jaar van de humaniora op het Instituut Notre-Dame in Anderlecht, hartje Kuregem. Het waren haar leraars die haar potentieel opmerkten. “Boost is een geweldig avontuur. Er gaat een hele wereld voor mij open, en ik ga vooruit, zowel op persoonlijk als op schools vlak”, zegt ze.

Gepassioneerd door literatuur als ze is – je ziet haar nooit zonder een boek – zit ze altijd en overal te schrijven, al sinds haar tiende. Dit meisje geeft haar eigen toekomst vorm met volle overtuiging. “Toen ze zich kandidaat stelde voor Boost in 2018 – ze was toen nauwelijks 15 – schetste ze overtuigend haar droom om een roman uit te brengen”, herinnert Jasmina Tobbeche zich. Een droom die vandaag werkelijkheid wordt: Ines won net de Prijs Laure Nobels – Waals-Brabant voor haar roman Santana.

Eerste roman

Je zal van Ines niet horen dat ze met deze roman over de tieners Mick en Emma, allesbehalve een feel good verhaal tegen een achtergrond van intimidatie en geweld, de barricaden op gaat. Ines weegt elk woord en is niet van haar idee af te brengen. “Nee”, werpt ze op, “dit boek is geen pamflet. Het wil de wereld van tieners beschrijven zoals hij echt is, met geweld maar toch ook een zekere solidariteit, met eigen codes en wetmatigheden. Ik schrijf over het leven zoals het is voor kinderen en jongeren uit kwetsbare culturele en sociaaleconomische milieus, degene waarin ik zelf vertoef. Ik lees heel veel, maar de meeste boeken tonen jongeren op een geruststellende manier en schilderen hen af als engeltjes. Dat werkt me op de zenuwen, ik herken mezelf daar helemaal niet in.” Het is ook niet zo dat Ines zelf het slachtoffer was van geweld. “Ik heb zelf niets traumatiserends meegemaakt, dit is niet mijn eigen verhaal, ik zie alleen wat er rond mij gebeurt, ik luister, mensen vertellen mij dingen. En ik wilde dit zo waarachtig mogelijk op papier zetten.”

Het leven zoals het is

Zo waarachtig mogelijk: zo leest het boek ook. De taal is rauw en niet echt politiek correct. “Literatuur daagt uit en kwetst soms”, zegt Claude Nobels, samen met zijn vrouw Isabelle Blockmans stichter van de Stichting Laure Nobels. Die houdt de herinnering levend aan hun dochter Laure, die zelf een passie had voor schrijven en die in tragische omstandigheden om het leven werd gebracht toen ze 16 jaar was. “Het verhaal is hard, donker, gewelddadig, er wordt niets verbloemd. Aanvankelijk was de jury die de laureaat moest aanwijzen, verdeeld. Voor ons, als ouders van Laure, was dit verhaal moeilijk te verteren: het geweld van een jongen op een meisje deed ons denken aan onze eigen vermoorde dochter. Ik zag wel meteen de literaire kracht van deze roman maar het heeft tijd gekost om de twee zaken uit elkaar te trekken.”

Claude en Isabelle geraakten langzaam overtuigd. En de rest van de jury ook, want Ines Lamallem kreeg de Prijs Laure Nobels – Waals Brabant. Een prijs die meer dan symbolisch was dit jaar omdat hij samenviel met een belangrijke mijlpaal: dit is het tiende boek dat wordt gepubliceerd op initiatief van de Stichting Nobels. Deze Stichting wordt ondersteund door de Koning Boudewijnstichting, in de vorm van een Solidariteitsrekening om te helpen met de fondsenwerving: niet één maar veel goede feeën waken over de lotsbestemming van Ines…

“Ines steekt af tegen onze ‘gebruikelijke’ laureaten”, menen Isabelle en Claude. “Ook al hebben die heel verschillende profielen, ze komen vaak uit dezelfde middenklasse, niet zoals Ines. Dat zet deze gebeurtenis nog meer kracht bij: Ines is echt onverschrokken. Ze is een voorbeeld.” Jasmina Tobbeche besluit: “Het is echt straf: in minder dan drie jaar heeft Ines haar droom waargemaakt. En ik durf alles erop te verwedden dat we niet het laatste van haar gehoord hebben…”

Ines schrijft inderdaad al aan haar volgende boek. Ondertussen concentreert ze zich op haar studies, want ze wil leerkracht Frans worden. Dat spreekt voor zich.