Afscheid in schoonheid

Afscheid nemen van iemand die je lief is, doet altijd pijn. Dit kunnen doen in schoonheid, verzacht een beetje. Met het duwtje in de rug van ID City - een projectoproep van het Prins Filipfonds, beheerd door de Koning Boudewijnstichting, en die jonge sociale ondernemers ondersteunt met een financiële steun en begeleiding - creëert industrieel ontwerper Michiel Wierinck houten urnen, natuurlijke scultpuren als eerbetoon aan overledenen.

Toen Michiel Wierinck tijdens zijn opleiding Industrieel Ingenieur aan de slag moest met een natuurlijk materiaal, had hij nooit gedacht dat hij een paar jaar later aan de wieg zou staan van Naturnus, een bedrijfje in houten urnen. “Ik koos toen voor die opdracht voor mycelium, een soort schimmel die in gedroogde vorm veel weg heeft van een dikke rijstwafel.”

“Toen ik toepassingen zocht voor producten, botste ik op de mogelijkheid van urnen in organisch materiaal.” Urnen, niet meteen het meest sexy product voor een jongere twintiger? “Of iets sexy is, is voor mij niet relevant. Als ontwerper sta ik ten dienste van anderen. Ik wil producten maken waar anderen nood aan hebben en die iets bijdragen aan de maatschappij.”

Zijn idee sloeg aan bij een Gents bedrijf in biomaterialen en in samenwerking met hen bracht Michiel Wierinck zijn masterjaar door in het labo. Hij stelde er zijn product op punt, deed onderzoek naar de vorm en marktonderzoek naar de vraag. Met prototypes in mycelium en in hout trok hij naar Funeral Expo, een handelsbeurs voor begrafenisondernemers. “Er waren begrafenisondernemers geïnteresseerd. Ik kreeg een order voor twintig houten urnen.”

Michiel had zich ondertussen ook ingeschreven voor ID City in Aalst, de ideeënwedstrijd van het Prins Filipsfonds die creatieve ideeën van jongeren voor een betere stad een duwtje in de rug geeft. Zijn idee won: een plan om op een plek in de stad bio-afbreekbare urnen te begraven en er telkens een boom te planten, als een levend moment aan de overledene, een plek waar nabestaanden elkaar kunnen ontmoeten, een extra groene long ook.

Deze plannen heeft hij voorlopig moeten opbergen. “In België zijn er strakke regels voor begraafplaatsen. Dat idee bleek momenteel niet haalbaar.” De houten urnen, daarentegen, daar is Michiel Wierinck mee voortgegaan. “Mycelium stond als materiaal nog te veel in de kinderschoenen.” Met de begeleiding van Urban Connector, aangeboden door ID City, zette hij een eigen bedrijfje op, Naturnus. “Karim van Urban Connector hielp me nadenken over mijn strategie, wat ik eerst moest aanpakken, benadrukte dat ik niet moest blijven hangen in de conceptuele fase maar ideeën moest valideren en stap na stap keuzes maken.”

Wierinck ontwerpt de urnen. Hij koos bewust voor een maatwerkbedrijf om de houten ringen voor de urnen te snijden met laser en de assemblage te doen. Een ambachtelijke houtdraaier werkt ze af en Wierinck neemt de verkoop voor zijn rekening. In zijn zoektocht naar de juiste vorm praatte hij met begrafenisondernemers over de wensen van familieleden.

“Ik let er bij het ontwerpen op dat de vorm rond en organisch is, dat de sluiting onderaan is, zodat het object meer lijkt op een sculptuur dan op een urne. Minimalistisch, ik laat het hout voor zich spreken. En de urne moet aaibaar zijn, ze moet mooi in de hand liggen, fijn zijn om te dragen voor de nabestaanden. Elke urne is uniek, ik speel met hout en vorm. Het is belangrijk dat nabestaanden de overledene kunnen eren met een uniek object.”

Wierinck is momenteel nog voltijds aan de slag voor een ander bedrijf. Naturnus neemt hij erbij in zijn vrije uren. De urnen verkoopt hij via begrafenisondernemers, al heeft hij sinds kort ook een webshop waar particulieren urnen kunnen bestellen. Hij bereidt zich voorzichtig voor op voltijds ondernemerschap. En ook het idee van een ‘rouwbos’ heeft hij niet laten varen.

“Je hebt geboortebosssen, dus waarom geen rouwbossen? In Nederland zijn er natuurparken waar bedrijven stukken bos uitbaten en ter beschikking stellen voor begraven, maar de natuur wordt dan weer iets commercieels, en hele lichamen begraven heeft ook een impact op het ecosystseem. Ik zoek naar andere manieren om in de toekomst de beleving van het rouwproces nog meer vorm te geven.”