Sterren zelf aan de bal om verandering te brengen

Onze planeet is voetbalgek. Wereldwijd brengt de sport bovendien veel geld in het laatje. Common Goal helpt voetballers en coaches een duurzame en rechtvaardige toekomst te realiseren. Medeoprichter Thomas Preiss wil zo jongere generaties inspireren om zich in te zetten voor anderen – en in één klap hun creativiteit en hun ideeën aanboren.

Common Goal kent de cijfers. Meer dan drie miljard mensen wereldwijd volgen het voetbal. Ze geven er jaarlijks tientallen miljarden euro’s aan uit. Spelers en hun clubs hebben dus een pak geld in handen. Een van de opvallendste initiatieven van Common Goal is de “1% Pledge”: meer dan 200 bekende spelers en coaches zeggen 1% van hun inkomen toe voor projecten die de Duurzaamheidsdoelen van de Verenigde Naties helpen te realiseren.

Het gaat bijvoorbeeld om de strijd tegen discriminatie en achterstelling op basis van gender, seksuele geaardheid of ras, de toegang tot onderwijs of de sensibilisatie van mensen over de bescherming van ons leefmilieu. In verschillende regio’s over de hele wereld financiert Common Goal, met de steun van een grote producent van sportartikelen, programma’s die vrouwen en meisjes gelijke toegang garanderen tot voetbal op alle niveaus. In de Verenigde Staten werkt de ngo samen met professionele en amateurclubs om racisme uit de sport te bannen. In Duitsland gebruiken ze pleintjesvoetbal als startpunt voor de ontwikkeling van sociale vaardigheden en voor de opleiding van jongeren in achterstandswijken.

De beweging rond de “1% Pledge”, die in 2017 werd opgericht na een publieke oproep van Juan Mata, voetballer bij het Spaanse nationale elftal en Manchester United, stemt haar activiteiten af met de Koning Boudewijnstichting. De Stichting helpt deze globetrottende donoren grensoverschrijdend giften te doen op een efficiënte manier, zodat ze zoveel mogelijk impact hebben.

Jonge influencers met wereldbereik

Voor Thomas Preiss, medeoprichter van Common Goal dat zijn thuisbasis heeft in Berlijn, is het ook belangrijk dat publieke en private organisaties die werken rond maatschappelijke uitdagingen nauwer samenwerken met sportsterren en andere culturele ‘influencers’. Zij hebben op sociale media immers een gigantisch platform.

De tijd dringt. De Verenigde Naties hadden de wereld vijftien jaar gegeven om tegen 2030 de 17 Duurzaamheidsdoelen te halen. We zijn al halverwege, maar een groot deel van het programma loopt achter op schema. Preiss grijpt naar een voetbalmetafoor: “We moeten goed nadenken wat we in de tweede helft gaan doen, zodat we niet eindigen met hetzelfde resultaat als in de eerste helft”, zegt hij.

“Culturele motoren zoals sport en voetbal kunnen die wereldwijde samenwerking op gang brengen, maar dit potentieel wordt te weinig gezien. Het is nog een relatief vernieuwend idee. Er is veel meer mogelijk dan wat er gebeurt. We hebben nu een werkbaar concept dat we willen opschalen.”

“Het gaat om aansluiting vinden bij die nieuwe generatie changemakers. Bewegingen zoals Common Goal kunnen een mentaliteitswijziging op gang brengen. Ze kunnen deze nieuwe stemmen gebruiken om een publiek te bereiken dat traditionele politici ontglipt – en ze weten dat. Ze weten dat er oplossingen nodig zijn die een gevoelige snaar raken bij de volgende generatie. Dit maakt deze dialoog nuttig.”

Diversiteit en cocreatie

Preiss en Common Goal willen de invloed van sportsterren en andere beroemdheden niet alleen aanwenden om een boodschap te verspreiden. Ze willen de diversiteit en de creativiteit van zulke getalenteerde mensen ook aanboren in de zoektocht naar oplossingen voor verandering. Het is geen eenrichtingsverkeer. Politici en campagnemakers kunnen niet zomaar dicteren wat de sterren moeten zeggen.

“Als je een atleet bent, met een miljoen volgers op sociale media, wil je wel meer doen dan scoren op het veld. Beleidsmakers van over de hele wereld die naar je luisteren, dat is een goed begin”, zegt Thomas Preiss.

“We hebben in de loop der jaren geleerd dat er muziek zit in de cocreatie met atleten. Het blijft nu nog te vaak bij symboliek. We hebben een paradigmashift voor actie nodig.”

In het traditionele filantropisch model in de sportsector zijn het de ngo’s die problemen identificeren en oplossingen aandragen en zich pas daarna wenden tot succesvolle atleten voor een eigen gift en voor de promotie van dit goede doel om anderen aan te moedigen om te schenken. Preiss ziet echter, aan weerszijden, steeds meer goesting om atleten van bij het begin te betrekken.

“Het is ongelofelijk om zien hoeveel creatieve en straffe ideeën dan naar boven komen – omdat ze het ondertussen inhoudelijk ook voor zichzelf moeten uitzoeken. Als je ze betrekt bij de discussie, gaan ze er nog meer voor.”

“Elk van deze mensen is ook op een inhoudelijke ontdekkingsreis. De regulatoren en wijzelf kunnen daarvoor paden uittekenen.”