Groene rustplek voor Mechelse Nekkerspoelwijk

Mechelen krijgt er een park bij: Park Van Deyck, tussen de Nekkerspoelstraat en de Paardenkerkhofstraat. Zo geeft de Koning Boudewijnstichting invulling aan de laatste wens van mevrouw Maria Van Deyck, dat haar grote tuin een groene oase zou blijven. Op 25 januari 2024 wordt de erfpachtovereenkomst met de Stad Mechelen ondertekend.

Ze was een bijzondere dame, Maria ‘Mit’ Van Deyck, zo vertellen haar achternicht Rita Smets en haar buurvrouw-vriendin-mantelzorger Hilde Seymus met veel warmte en anekdotes. Een intelligente en boeiende vrouw, met heldere meningen die ze echter voorzichtig verwoordde, maar bovenal heel zorgzaam. Zorgzaam voor de mensen om zich heen én voor de natuur die ze zo liefhad, en waarin ze elk plantje en elk dier naar waarde schatte.

Het was daarom niet zo verrassend dat ze als kinderloze weduwe haar nalatenschap naar goede doelen wilde zien gaan. “Ze kon een hele lijst bedenken. Om het echter niet te ingewikkeld te maken, suggereerden we haar aan de Koning Boudewijnstichting te denken, die op vele terreinen actief is”, vertelt Hilde Seymus.

De Koning Boudewijnstichting kwam pas na het overlijden van mevrouw Van Deyck in 2019 te weten dat ze in het testament was aangeduid als algemeen legataris van de nalatenschap. Een belangrijk deel van die nalatenschap bestaat uit het patrimonium in de Nekkerspoelwijk. Er zijn de ouderlijke woning aan de Nekkerspoelstraat en de eigen woning van ‘Mit’ en haar echtgenoot Roger Medart die naast haar ouders gingen wonen. Tussen hun beide woningen lag de doorgang naar het binnengebied van 73 are, ingesloten achter de huizen en tuinen van drie straten. Aan de kant van de Paardenkerkhofstraat omvat het terrein nog drie kavels bouwgrond.

Wat de Koning Boudewijnstichting ermee mocht of moest doen, was niet neergeschreven. Gelukkig vernam ze al snel dat mevrouw Van Deyck aan het eind van haar leven nog gesprekken had gevoerd met het stadsbestuur van Mechelen, omdat ze een oplossing zocht om het binnengebied, haar tuin, groen te houden. “Dat terrein was al enkele generaties in het bezit van haar vaders familie”, vertellen Hilde Seymus en Rita Smets. “Haar moeder had een handel in zaai- en plantgoed, dat op het terrein werd gekweekt. Mit heeft nog meegewerkt in de zaak maar toen haar moeder stopte, heeft ze de winkel niet voortgezet en maakte ze een tuin van het terrein. Haar man Roger, een mijnbouwingenieur, deelde haar interesse in reizen en natuur: van hun reizen brachten ze vaak scheuten mee die een plekje kregen in de tuin. Er liepen ook kippen, eenden en een pauw. Het was een paradijslijk leven in die tuin.”

De gesprekken over de toekomst van de tuin waren niet afgerond toen mevrouw Van Deyck overleed. Voor de Koning Boudewijnstichting vormden ze wel een duidelijke aanwijzing welke richting ze uit moest. Net zoals bij mevrouw Van Deyck eerder was gebeurd, kwamen er al snel projectontwikkelaars aankloppen. De tuin verkopen en laten bebouwen was echter helemaal niet aan de orde. “Mit zei altijd: ‘Voor mij is groen meer waard dan geld’, ze stuurde die mannen wandelen”, weet Rita Smets nog. Om deze wens te respecteren, zocht de Stichting een duurzame oplossing.

Ze kwam tot een overeenkomst met de Stad Mechelen. Het binnengebied blijft het eigendom van de Stichting, die het groene karakter ervan voor de lange termijn garandeert. Het wordt voor een symbolische euro in erfpacht gegeven aan het stadsbestuur, dat instaat voor de omheining ervan en het toezicht op het gebruik – er komen hoogstens een paar wandelpaden, het moet een rustige oase blijven.

Zowel aan de zuid- als aan de noordkant is er een brede toegang naar het park gecreëerd. Daartoe werd het huis van het echtpaar Medart-Van Deyck afgebroken en worden twee percelen aan de Paardenkerkhofstraat onbebouwd gelaten. Het huis van Maria’s ouders wordt verkocht, evenals een derde perceel aan de noordkant.

Rita Smets en Hilde Seymus zijn opgelucht en tevreden dat de uitvoering van Mits wens zijn beslag heeft gekregen. “Op een korte periode aan het einde van haar leven na, toen ze naar een woonzorgcentrum verhuisde, heeft Mit altijd hier gewoond, net als de generaties voor haar. De Nekkerspoelwijk was haar thuis, al veranderde de wijk sterk. De buurtbewoners die tot voor kort enkel de kruinen van de bomen in Mits tuin konden zien, kunnen nu in het Park Van Deyck komen wandelen. De buurt kan wat extra groen echt wel gebruiken.”