Geen idee is zot genoeg

Wanneer we het woord woonzorgcentrum horen, hebben we allemaal een bepaald beeld voor ogen. Een beeld waar we niet noodzakelijk vrolijk van worden. Dat het ook anders kan, tonen ze in Het Kastanjebos, een woonzorgcentrum in Merelbeke en deel van de groep Zorgband Leie en Schelde. Daarom trok Brieuc Van Damme naar Het Kastanjebos, om dat met eigen ogen te zien.

Het Kastanjebos is een plek in volle ontwikkeling en verandering. Niet alleen wordt er hard gewerkt aan de infrastructuur, maar ook aan de gewoontes en de cultuur. Terwijl de ene vleugel na de andere vernieuwd en opgefrist wordt, verandert er ook veel bij en voor de bewoners, medewerkers en leidinggevenden.

Hier geen kamers met vaste planningen en schema’s meer. Nee, hier gaan ze uit van het principe ‘Geen idee is zot genoeg’, zo vertelt Githa Praet, algemeen directeur “dat trekken we door op alle vlakken!” Ze dromen ervan dat de woonzorgcentra deel uitmaken van de gemeenschap en een buurt. Geen gesloten deuren, maar letterlijk en figuurlijk de deuren open. Zo werden hier Oekraïense vluchtelingen opgevangen, kregen ze les van Monique (85), bewoonster van het Kastanjebos en voormalig kleuterjuf. Als ze hierover vertelt, zie je ze stralen van enthousiasme. En trots. “Als ik nu buitenkom, spreken ze me nog altijd en komen ze me bedanken!”

Doel van alle veranderingen is om iedereen die betrokken is bij Zorgband de kans te geven mee te denken, beslissen, organiseren… In plaats van de nadruk enkel op de zorg te leggen, krijgt ook het aspect wonen hier de volle aandacht. De bewoners kiezen zelf wat ze doen, wanneer ze dat doen. Uiteraard binnen de mate van het mogelijke, maar denk eraan: geen idee is zot genoeg!

Dat het leidt tot mooie resultaten, bevestigt ook Pius, 95jaar en al 5 jaar bewoner hier. “Het leven dat jullie me gegeven hebben, daar ben ik zo dankbaar voor!” “Terwijl”, zo zegt Marleen Paelinck, directeur woonzorg, “wij enkel zijn leven hebben teruggegeven.”

Dat Pius geniet, wordt al snel duidelijk wanneer we op stap gaan naar de wekelijkse markt in Merelbeke. Waar de meesten in groep blijven rondlopen en stilstaan bij mooie postkaartjes en bloemen, gaat hij in rechte lijn naar het kraam met de kippen. De braadkippen welteverstaan. Met de nodige durf en bravoure, besluit hij dat hij niet moet wachten tot de rest van de klanten geholpen zijn, maar bestelt zijn braadkip met zoveel flair dat niemand protesteert. Nu hij heeft waar hij voor kwam, sluit hij weer aan bij de groep en doet links en rechts zijn praatje. Ondertussen koopt Monique wenskaarten aan voor studenten. Om hen succes te wensen met hun examens. Een leerkracht als geen ander.

Niet alleen is Pius een fervent bezoeker van de markt. Hij neemt ook binnen de werking van het woonzorgcentrum verschillende taken op zich. Op maandag bereidt hij het altaar voor in de kapel, voor de mis. En hij leest er ook voor tijdens de mis. Hij hangt elke avond om 19u de planning uit voor de medewerkers. Zo weet iedereen wie er waar aan het werk is.

Maar vooral is hij een van de verschillende bewoners die mee deelnemen wanneer er sollicitatiegesprekken zijn. Ze maken er hier een punt van de bewoners te betrekken bij het aanwerven van nieuwe mensen. Pius, en de anderen, worden gezien als volwaardige partners in het proces met ieder zijn meerwaarde en bijdrage.

Veel van deze aanpak is gebaseerd op de principes van Tubbe Zo ontstonden er nog heel wat andere initiatieven, zoals het restaurant ‘t Geduld, de Groene Vingers-club, een repair café en zelfs de in-house DJ Jean!

Bij de Groene Vingers willen ze inzetten op het verfraaien van de binnen- en buitenruimtes met plantjes en groen. Zo wordt er gestekt en vermeerderd dat het een lieve lust is en komt er zelfs een kleine moestuin buiten. Met kruiden, voor in de keuken. Want, weet u nog, geen idee is zot genoeg.

In het restaurant ‘t Geduld mogen de bewoners mee kiezen wat er gemaakt wordt. Elke maand een gerecht dat meerdere malen per maand gemaakt wordt voor bewoners die daar zin in hebben. Samen naar de markt, samen koken, samen eten in een huiselijke sfeer. Met mooie borden, glazen en bestek.

In het repair café zetten ze in op het zoveel mogelijk herstellen van kledij van de bewoners en het maken van toilettasjes, tafelkleedjes, … Ook maken ze er aangepaste kledij voor mensen met een zorgbehoefte. De medewerkers leren hier heel veel van de bewoners. Op die uitwisseling zetten ze dan ook hard in.

DJ Jean zet graag de muziek op uit de jonge jaren van de bewoners. Want wie denkt er niet graag terug aan de feestjes en onbezorgde avonden van vroeger? Ook werken ze volop aan een playlist die de bewoners mee samenstellen. Zo kan iedereen op tijd en stond het eigen lievelingsnummer horen.

Gemeenschappelijke kenmerken van al deze initiatieven en dromen die er nog zijn? Inzetten op het sociale, inspraak van iedereen, de wereld en de buurt binnen brengen en er zo voor zorgen dat ook voor de bewoners de dagen brengen waar ze nood aan hebben.